Ilha Cotijuba en Paramaribo

Dit schrijvende, besef ik me dat dit mijn laatste blog zal zijn.. De laatste nacht in Paramaribo hebben we er inmiddels opzitten en vanavond vertrekt ons vliegtuig naar Amsterdam. Wat hebben we veel meegemaakt, onbeschrijfelijk. Het gaat denk ik nog lang duren voordat we echt beseffen wat we nou allemaal hebben gedaan en gezien. Het was echt een geweldige reis met onwijs veel ervaringen. Wat heb ik genoten van de verschillende culturen, het mooie natuur dat Zuid Amerika te bieden heeft, de lieve behulpzame mensen, het eten, de avondjes uit, de verschillende dagtochten, onze ellenlange bustochten... eigenlijk te veel om op te noemen!

Maar voordat ik op de zaken vooruit ga lopen, eerst terug naar Ilha Cotijuba, waar we vorige week naartoe zijn gereisd.

Ilha Cotijuba is een klein eilandje waar niet heel veel te doen is. We sliepen in een hostel van een Nederlands echtpaar en we waren de enige gasten. Daarnaast is er doordeweeks echt helemaal niks te doen en is het in het weekend wat drukker. We hebben in Cotijuba dus niet veel kunnen doen, maar op zich was dat ook wel lekker. Het was een perfecte plaats om alles te relativeren en alles wat we mee hebben gemaakt te verwerken. En nog zeggen we tegen elkaar: 'oh ja! Dat hebben we ook nog meegemaakt!!'. Dus dat kost nog wel meer tijd (gelukkig).

Toen we, na twee uur varen, aankwamen op het eiland stonden de paard en wagens voor ons klaar. Zoals eerder gezegd, er is hier geen bank, geen internet en dus ook geen auto's. Daarnaast had ik ook helemaal geen bereik, dus ik was helemaal afgesloten van de buitenwereld. Toen we aankwamen werden we hartelijk ontvangen door de eigenaren. Met hen hebben we afgesproken dat we 's middags elke keer met ze mee kunnen eten (met dank aan de vader van Roanne die dit geregeld heeft.. echt heel erg lief!!!) en dat we ook een tour gaan doen door de Amazone. Dus vol goede moed gingen we de 6 dagen op dit eiland tegemoet. De eerste twee dagen zagen er hetzelfde uit: 's Ochtends lekker rustig aan doen, ontbijten, na het strand, om 3 uur weer terug naar het hostel voor de warme maaltijd en daarna douchen en na de hoofdstraat. Op de derde dag ging er eindelijk iets spannends gebeuren: een tour door de Amazone. Om half 8 werden we opgehaald door een local en samen met de eigenaar, stapten we in het bootje op weg naar zijn huis. Dit huis lag diep in de mangrove en omdat het water heel laag stond, was het nog al een grote uitdaging om daadwerkelijk in dat huisje te komen. Dit huis is gemaakt van alles wat de Amazone te bieden heeft en de mensen daar leven ook van alles wat de Amazone te bieden heeft: wassen wordt gedaan in de Amazone, vis wordt gevangen om te eten, kippen en hanen worden gehouden om te eten of te verkopen etc. We werden heel erg warm ontvangen en de 'mannen' van het huis waren al bezig met het maken van visgerei want in de ochtend stond 'vissen' op het programma! We gingen met de boot eerst garnalen kopen die we gebruikten voor het aas en vervolgens gingen we verder om echt te kunnen vissen. Erg makkelijk was dit nog niet en erg belangrijk was dat je geduld had.... Daarnaast had je geen luxe vishengel... Nee, je moest het met een visdraadje, een loodje en een haakje doen! Maar na een tijdje had ik toch beet!! En ben ik best trots op mijn vangst :)! In totaal hebben we 6 visjes gevangen... en aangezien we in totaal met zijn 5en waren, was dat niet een bijster grote vangst. Dus we maakten ons al zogen voor onze lunch, maar toen we weer terug gingen naar het huisje, had het vrouwtje al eten voor ons gemaakt. Rijst met vis en garnalen! Best lekker!! Nadat we hadden geluncht, een sanitaire stop (wc's hebben ze hier namelijk ook niet) hebben gehouden en in het huis hebben rondgelopen zijn we met de boot door de mangroves gevaren. Nu stond het water hoog en dat gaf een veel mooier beeld. Ongeveer 1,5 uur hebben gevaren en we hebben onze ogen uitgekeken. Ongelofelijk dat verschil tussen hoog en laag water.. en die kleine huisjes met alle was die buiten is opgehangen.

De volgende dag zag er ongeveer uit als de overige dagen, maar we hadden wel een hoogtepunt! Een gratis toch met de jetski. We kwamen aan de praat met een Braziliaan uit Belem en die was met een jetski naar Cojituba gekomen. We mochten bij hem achterop voor een kort ritje. Echt geweldig! Met zo'n 100 km per uur scheurden we over de golven heen en op de terug weg mocht ik zelfs ook een stukje rijden/varen! Heel tof!!

Maandagochtend vertrokken we na het ontbijt naar Belem. Want 's avonds om half 9 ging ons vliegtuig naar Paramaribo. Maandagnacht kwamen we helemaal stuk aan in Paramaribo en zijn toen gelijk gaan slapen.. Voor zover dat kon.. want dit keer was Roanne die zich niet lekker voelde...

De volgende dag ging ik even naar een plaatselijke supermarkt waardoor ik voor het eerst in contact kwam met Paramaribo en de mensen van Paramaribo. Ook een geweldige plaats! Heel gek om weer gewoon Nederlands te praten en vooral dat mensen je gewoon kunnen verstaan waardoor je echt gesprekken kan voeren. Ik zocht naar broodbeleg (je moet je voorstellen dat het niet een supermarkt is waar je doorheen kan lopen... nee, je moet namelijk aan de vrouw achter de balie vertellen wat je wilt en hopelijk hebben ze dat dan) en dat ging nog niet zo soepeltjes. Maar uiteindelijk met behulp van 5 Surinamers kwam ik terug met boterhammen met pindakaas!! Wat wil een mens nog meer?!?!!? Ze zijn hier dus allemaal echt ontzettend behulpzaam en gastvrij. Het voelt bijna als 'thuiskomen'. Aangezien Roanne nog niet lekker was, heb ik 's avonds nog aan de bar hapje gegeten en biertjes gedronken. Dit allemaal met locals. Erg gezellig! De volgende dag zijn Roanne en ik het stadje, of eigenlijk kan ik beter zeggen dorp want zo groot is het niet, ingegaan en hebben we wat rondgelopen. Helaas regende het de hele dag door heel hard dus heel veel hebben we niet kunnen doen. 's Avonds hebben we Surinaamse Roti gegeten in een restaurantje. Daarna is Roanne weer even op bed gaan liggen en ik heb weer aan de bar gezeten met wat locals. Erg bijzonder om te zien hoe ze tegen Nederland op kijken. En hoe verschrikkelijk vriendelijk ze zijn. Toen ik weer terug ging naar onze kamer was Roanne nog wakker en hebben we tot heel laat nog gezellig zitten te kletsen over van alles en nog wat.. Onze laatste nacht samen.. heel gek.. en toch nog steeds niet uitgekletst!!

Nu zit ik dit te typen en gaan we zo uitchecken.. En dan is dit waargebeurde, fantastische droom echt voorbij. En dit allemaal met Roanne. Roan, dank je wel daarvoor! Dank je wel voor de leuke, gezellige, mooie, bijzondere, lachwekkende en fantastische momenten. Dank je wel voor je steun en toeverlaat tijdens de moeilijke momenten; toen ik me niet goed voelde in Rio de Janeiro, ik te horen kreeg dat ik tante werd, ik het moeilijk had omdat ik Marten en mijn familie zo miste.

Ook wil ik mijn familie, vrienden, kennissen en iedereen die mijn blog heeft gevolgd heel erg bedanken! Ik ben ongelofelijk veel ervaringen rijker en dit is iets wat ik nooit zal vergeten! Ik heb veel geleerd en ik weet zeker dat ik hier nog sterker uit ben gekomen. Hierna ben ik klaar voor de volgende stap: samenwonen met Marten en eindelijk aan de bak op de arbeidsmarkt!! (Ja pap, ik ga eindelijk aan het werk ;)!!!).

Veel liefs en een knuffel,

Kim

Fortaleza, Jerricoacoara en Belem

Vandaag vertrekken we met de boot naar een eiland: Cotijuba. Dit is een zeer klein eilandje 15km van Belem vandaan waar ze geen ATM (bank) en waarschijnlijk ook geen internet hebben. Dus vandaar dat ik nu even een blog schrijven om jullie op de hoogte te houden! Maar eerst even terugkijken naar een kleine twee weken terug, toen Roanne bezig was met haar duikcursus en ik alle tijd had om Fortaleza te ontdekken!

Op de tweede dag van Roanne's cursus, ben ik met 2 Brazilianen, een Zwitser en een Italiaan naar het strand (Praia de Futura) gegaan. Hier kwamen de Brazilianen al gelijk een aantal andere Brazilianen tegen en daar hebben we de hele dag mee gezeten. We zaten op een stuk strand van een restaurant (het hele strand was verdeeld onder de restaurants. Dus ieder restaurant had zijn eigen stukje strand, zelfs afgebakend met hekjes). Na een hele dag gezellig hebben te gezeten, gekletst en gezwommen zijn we naar huis gegaan. Roanne was ook thuis gekomen en die avond hadden we ons ingeschreven voor een Capoeira les (een zeer bekende Brazilaanse vechtdans). We hadden privéles van iemand die al 20 jaar Capoeira lessen geeft. Het was echt ontzettend zwaar en nog best wel moeilijk! Na ruim een uur goed te hebben gezweet was de les afgelopen, en waren we helemaal kapot!

De volgende dag hadden we weer een Capoeira les, maar we hadden nog spierpijn van de andere dag! Stiekem hoopten we dat hij niet kwam opdagen, maar helaas.. hij was ons niet vergeten!! Gelukkig bestond de eerste les uit het bespelen van een muziekinstrument die wordt gebruikt tijdens het dansen van de Capoeira: Een Berimbau. Een snaarinstrument dat een vorm heeft van een grote boog, waar een kalabas aan bevestigd is, die als een klankkast wordt gefungeerd. Met een stokje tik je tegen de snaar waarbij je de ritme kan aangeven en met een steen wordt de toonhoogte bepaald. Je leest het al, een heel moeilijk instrument om te bespelen, aangezien je 3 tot 4 dingen tegelijk moet kunnen doen. Na deze muziekles gingen we weer verder met het oefenen van de dans en dat was best zwaar aangezien onze ledematen aan het zeuren waren over de dag daarvoor.

Op de dag dat Roanne haar duikexamen had, ben ik met haar mee gegaan. Ze had haar duikexamen namelijk in een groot meer, waar ik samen met de vrouw van de duikinstructeur lekker heb kunnen zitten. Roanne heeft het helemaal perfect gedaan en nadat ze had gehoord dat ze geslaagd was, zijn we met zijn vieren een hapje gaan eten en zijn we weer terug gegaan naar het hostel. Dicht in de buurt van het hostel werd er pre-carnaval gevierd, dus we zijn nog even de straat opgegaan om dit te aanschouwen. Het was wel erg grappig om te zien: een paar mensen die verkleed waren als grote poppen, een gezellige band met 2 halfnaakte vrouwen die flink met haar heupen aan het draaien waren en een hele stoet mensen erachteraan.

De volgende dag werden we om 08:30 opgehaald om naar Jerrcoacoara te gaan: Dé backpackersplaats waar je eigenlijk alleen maar mag relaxen, aldus de lonely planet! Eerst werden we met een klein busje gebracht naar een plek waar we over moesten stappen op buggy's, aangezien de bus niet verder kon door dat zand. Want inderdaad, we gingen van asfalt naar behoorlijk zacht zand.. en dat echt overal. Het hele stadje is gebouwd op zand. Ongeveer 10 jaar geleden hadden ze hier helemaal niks, zelfs geen elektriciteit. Nu is het inmiddels vol gebouwd met hostels, all-in resorts, restaurantjes en winkeltjes. En inderdaad.. je kan er alleen maar relaxen! Rond drie uur kwamen we bij ons hostel aan, die overigens echt heeeeel erg relaxt en gezellig was. Al snel leerden we 2 Nederlandse meisjes kennen en met hun zijn we naar een grote zandduin gegaan waar je de zonsondergang kon bekijken. Helaas was het die dag aardig bewolkt dus we hebben geen zonsondergang gezien, dus toen zijn we maar cocktails gaan drinken aan het strand.

De volgende dag zijn we eerst een beetje gaan relaxen in het hostel. Er hingen heel veel hangmatten dus daar ben ik in gaan liggen om me te verdiepen in de trips die de Amazone te bieden had.. Dit schijnt nog niet zo makkelijk te zijn, aangezien de boot maar op een bepaald aantal dagen vertrekt naar verschillende plaatsen en hier hebben wij geen rekening mee gehouden. Daarom hebben we maar besloten om ons er niet druk om te maken (je bent immers in het relaxte Jerricoacoara) en we bekijken het in Belem wel!

Die dag zijn we naar het strand gegaan en hebben we lekker kunnen genieten van het geweldige uitzicht. Wat een ongelofelijk mooie zandduinen. Het voelt net alsof je midden in een woestijn zit... Ongelofelijk mooi!! Rond een uur of vier werd het al wat bewolkter en zat er helaas weer geen mooie zonsondergang in. We zijn daarom maar weer terug gegaan naar het hostel om wederom weer... te relaxen ;)! En ons klaar te maken voor de buggytour die voor de volgende dag gepland staat!

Om 9 uur werden we opgehaald en samen met 2 Braziliaanse vrienden zijn we met de buggy vertrokken. Hier zijn we naar een plek gegaan met de welbekende rotsen in het water. Hier zag ik een man vissen met alleen visdraad die een behoorlijke vis had gevangen, erg leuk om te zien! Vervolgens zijn we doorgereden naar Lagoon Azul, waar we onderweg nog langs de 'Lazy tree' zijn gereden. Lagoon Azul is een groot zoetwatermeer waar je lekker kon zwemmen en met je stoeltje in het water kon relaxen! Nadat we ons daar 1,5 uur hadden we vermaakt zijn we naar Lagoon Paraiso gereden.. De naam zegt het al: een paradijs was het! Ook weer een groot zoetwatermeer waar je lekker met je hangmat kon relaxen IN het water! Heerlijk! Hier hebben we geluncht en ons wederom weer 2 uur vermaakt. Vervolgens zijn we via het National Park door veel zandduinen terug gereden naar het hostel. Alleen al de rit met de buggy door de duinen was de moeite waard! Maar die meren en de rotsen, maakten de hele dag compleet. Nadat we ons even snel hadden gedoucht, zijn we naar de strandduin gegaan waar je heel mooi de zonsondergang kon zien! Dit keer was het niet zo bewolkt en kon je vele mooie foto's maken. Heel grappig was dat iedereen klapt als de zon onder is gegaan. Eenmaal weer aangekomen in ons hostel werden we door onze medehostelgenootjes gevraagd of we zin hadden om met z'n allen vis te eten. Nu zijn we allebei geen visliefhebbers, maar toch leek het ons gezellig en zo zaten we ruim een uur later met zijn allen te koken waarna we vervolgens de toch best lekkere vis hebben gegeten! Daarna wilden we nog met zijn allen stappen, maar aangezien het hier pas om 01:30 begint en iedereen een 'redelijk lang power nappie' ging doen, zijn we ook maar gaan slapen en er ook niet meer wakker geworden ;), haha!

Op de laatste dag van Jerricoacoara zijn we naar het strand gegaan en zijn we 's avonds heerlijk uiteten gegaan. Erg grappig, na ruim 2,5 maand met elkaar reizen, zijn we nog steeds niet uitgepraat! Nadat we lekker lang hebben getafeld zijn we weer terug gegaan naar het hostel en zijn we vroeg naar bed gegaan omdat we de volgende dag opgehaald werden om naar Fortaleza te rijden.

Om 9 uur werden we inderdaad opgehaald en na 2 uur rijden, kwamen we bij een klein strandje waar we afgezet werden. De enige informatie die we kregen was dat we om kwart voor één weer werden opgehaald... Heel apart... we moesten ons dus drie uur vermaken aan het strand. Hier hadden we natuurlijk allebei niet heel veel zin in, maar helaas.. we hadden geen keus. Ook begon het nog keihard te regenen en onweren dus we konden ook nog niet echt lekker buiten zitten. Zoals beloofd werden we om kwart voor één opgehaald en werden we gebracht naar een plek waar we moesten overstappen op een andere bus. Hier was het nogal een zooitje ongeregeld en ze hadden volgens mij geen plek voor ons waardoor Roanne en ik na lang gepuzzel in twee verschillende busjes moesten. Pas rond 19:30 kwamen we ongeveer tegelijk aan bij ons hostel in Fortaleza.

De volgende dag in Fortaleza namen we om 13:00 de bus naar Belem. De reis zou 24 uur duren, maar natuurlijk heb je ook de 'Braziliaanse tijd' en duurde de reis ongeveer 29 uur! Lekker weer! Dus om 17:00 kwamen we helemaal gesloopt aan. We zijn toen boodschappen gaan doen, gaan koken en lekker vroeg het bed in gegaan.

De volgende dag wilden we het stadje graag verkennen. We kregen een plattegrond mee, met wat tips en zijn toen richting een marktje gegaan. Omdat het zondag was, was het niet heel druk en waren zeker niet alle kraampjes open. Nadat we over het marktje hebben gelopen zijn we richting een park gegaan. Hier ben ik even gaan zitten op een bankje om mijn camera goed in te stellen. Ondertussen was Roanne al wat foto's gaan maken van het park. Toen zij ook naast mij ging zitten, gebeurde er iets wat wij nooit zullen vergeten... Nu nadat de schrik in je lichaam eindelijk wat minder is.. kan ik het uittikken op de laptop, maar het is onbeschrijfelijk. Nadat Roanne naast mij is gaan zitten op een bankje kwam een vrouw vanachter en heeft ze Roanne vastgepakt en haar gedreigd met een mes. Ze wilde de camera. Toen ik dit hoorde schreeuwde ik nog wat naar haar, maar Roanne beviel me om rustig te blijven (gelukkig). Ik stopte snel zelf mijn eigen camera weg en ondertussen gingen tientallen dingen door mijn hoofd heen (zal ik haar pakken? Zal ik schreeuwen? Zal ik de politie bellen?) Roanne was ondertussen redelijk rustig en zij liet haar camera van haar pols afsnijden door die vrouw... Vervolgens rende de vrouw weg met de camera, Roanne nog er achteraan en geschreeuwd PARE (STOP!!), maar niemand kwam in actie... Allebei lijkbleek, geschrokken en emotioneel kwamen we bij elkaar. We zijn meteen naar het hostel gegaan, waar Roanne met dr familie heeft gebeld om even redelijk tot rust te komen. Dat lukte aardig.. want gelukkig is er met ons verder niks gebeurd.... Vervolgens hebben we aangifte gedaan, maar helaas... ze konden niet veel voor ons doen. Het gebeurd zoveel dat het geen zin had om haar te omschrijven o.i.d. Wel, konden we mee gaan naar het politiebureau zodat Roanne een bewijs van aangifte kon krijgen voor de verzekering. Achteraf gezien zaten we volgens de politie niet in een gevaarlijk gebied en hebben we gewoon 'pech' gehad. Die vrouw zag Roanne foto's maken en heeft haar gevolgd totdat we op een rustige plek zaten.... Al mijn bewondering en complimenten gaan uit naar Roanne, aangezien ze zo rustig is gebleven!!! Heel knap van dr! De camera is ook niet echt het probleem want alle foto's (behalve van deze beroerde dag) had ze al opgeslagen op haar laptop... We zijn die dag lekker in het hostel gebleven zodat we redelijk tot rust konden komen. 's Avonds zijn we de straat nog opgegaan om boodschappen te doen, dat was nog best moeilijk, maar ging goed gelukkig! We hebben in het hostel besloten om gelijk de volgende dag een Amazone trip te boeken en als dat niet lukt, de vlucht naar Paramaribo met een week te vervroegen. Uiteindelijk hebben we nog redelijk kunnen slapen en zijn we de volgende dag gelijk door gegaan naar een toeristenbureau om een tour te boeken. Helaas waren deze tours niet op de dagen dat wij konden en waren de tours die wél konden erg duur, dus hebben we gekozen voor een halve dag tour met een gids. Deze tour begon om half drie dus daarvoor zijn we naar een groot winkelcentrum van Belem gegaan, zodat ik nieuwe Havaianas kon kopen (mijn oude Havaianas waren kapot gegaan). In het hostel hebben we gekeken of we de vlucht naar Paramaribo konden vervroegen (we willen zo snel mogelijk weg van Belem), maar dat kon helaas niet. We hebben daarom besloten om naar een heel klein eilandje net boven Belem te gaan: Cojituba. Hier is ook een klein hostel met Nederlandse eigenaren en het is er erg primitief. Dit leek ons wel een prima eiland om lekker bij te komen en te genieten van wat de natuur ons daar te bieden heeft.

Om half drie werden we inderdaad opgehaald door een gids, die ons vertelde dat we een privétour hadden omdat verder niemand zich had opgegeven. Heel fijn dus!! We vertrokken eerst met een bus naar de haven waarna we vervolgens met de boot richting Boa Vista gingen (een minidorpje waar een aantal families wonen en daar dus aardig primitief leven). Onderweg zijn we veel te weten gekomen over deze dorpjes, erg interessant!! Toen we aankwamen in Boa Vista liepen we richting de jungle en liet de gids de school zien waar de kinderen naartoe gingen. Daarna gingen we de jungle in, naar een familie die ons veel verschillende dingen liet zien. We mochten verschillende vruchten en noten proeven. Daarnaast liet een jongetje zien hoe hij deze vruchten altijd plukt en liet de vader zien hoe hij altijd klimt in die dunne bomen en zich dan verplaatst van de ene boom naar de andere boom. Vervolgens liet de gids nog andere verschillende bomen, vruchten en bloemen zien. Waaronder de rubberboom waar Belem en Manaus zo bekend om zijn geworden.

Toen we terugliepen richting de familie had die vader een gigantische spin over zich heen lopen en wij mochten die ook even aanraken. Vervolgens liet hij deze spin ook over ons heen lopen, doodeng!! Maar erg tof!! Rond half 7 waren we weer in ons hostel en zijn we gaan eten en ben ik deze blog gaan schrijven!

Wederom weer heel erg bedankt voor al jullie lieve reacties en ik zie jullie al over twee weekjes!!

Tot dan! J

P.s Met mijn 2 lieve nichtjes gaat het goed, ze drinken goed en groeien daardoor hard!!!

Salvador, Natal en Fortaleza

Ik kan het niet laten om het meteen als eerste op mijn blog te melden!! Maar, ik ben tante geworden!!! Erg trots kan ik zeggen dat mijn 2 nichtjes, Mieke en Nine 5 januari om 13:05 en 13:06 geboren zijn. Zowel mijn zusje als Mieke en Nine maken het erg goed J! Apetrots ben ik op mijn zusje, zwager en de kids!!

Maar eerst terug naar 3 januari, de dag dat mijn Oma jarig is!! En de dag dat wij met de bus naar een groot meer , Pituacu, gingen. Dit is een groot zoetwater meer met witte stranden. Het was nogal lastig om er te komen, uiteindelijk hebben we er 1,5 uur over gedaan, maar dat was de moeite waard. Dat het zoetwater was, was wel een keer een verademing. Wel was het jammer dat ook ezels en paarden van dit strand genoten, dus af en toe was de geur in de lucht niet erg aangenaam...

04 januari moesten we uitchecken, want om 17:00 vertrok onze bus naar Natal. Die dag hebben we nog lekker kunnen shoppen en heb ik lekker veel souvenirs gekocht, waarvan één cadeautje voor mezelf waar ik héééél erg blij mee ben. Drie hele kleurrijke schilderijtjes J!

De busreis naar Natal duurde veel langer dan verwacht. We zouden om 13:00 aankomen, maar uiteindelijk kwamen we om half 4/4 uur aan. Bij de laatste stop voor de busterminal van Natal waren namelijk een aantal mensen naar het restaurant gegaan en zijn daarna niet de bus ingestapt toen de bus wegreed. Na een half uur werd hier melding van gemaakt, dus ging de buschauffeur daarna helemaal weer terug naar dat restaurantje. De mensen daar waren een beetje eigenwijs en wilden niet meteen instappen. Pas nadat de buschauffeur naar deze mensen zijn toegelopen en hij een tijdje met hen heeft gepraat werd er actie ondernomen. Ruim een uur later, reden we weg... Wat nou de precieze reden hiervan is, is ons compleet onduidelijk (op zulke momenten vind ik het jammer dat ik geen woord Portugees kan).

Om 17:00 waren we helemaal geïnstalleerd in ons hostel en omdat Roanne eerder bereik had dan ik, kon ze me vertellen dat Sanne was bevallen van twee meiden.. .. Ik schrok me kapot!!! Totaal niet verwacht en natuurlijk totaal geen rekening mee gehouden!! Ik heb toen natuurlijk gelijk mijn zusje gebeld, en alles was goed! Met haar en de twee kids. Langzamerhand kreeg ik ook verschillende berichtjes en whats-appjes binnen waaronder veel van Sanne.. Ze heeft me via de sms helemaal op de hoogte gehouden en ik heb niks kunnen doen.. Machteloos voelde ik me! Maar ze heeft het gered en apetrots kan ik zeggen dat zowel Mieke als Nine twee prachtige meiden zijn, die echt met sprongen vooruit gaan!! Achteraf ben ik best blij dat ik geen bereik heb gehad tijdens de rit van Salvador naar Natal, want ik had niet geweten wat ik had moeten doen als ik al die berichtjes had gekregen. Ik denk dat ik in staat zou zijn geweest om de buschauffeur te vragen naar Nijmegen te rijden, haha ;)!

Nu kijk ik elke ochtend en avond even via de webcam van het ziekenhuis in Doetinchem naar mijn twee lieve nichtjes. Daarnaast krijg ik elke dag foto's van ze gestuurd, dus ondanks dat ik 10000000km van iedereen vandaan zit, kan ik de kids nog goed in de gaten houden.. Erg fijn!!

Dus nu ga ik verder in het leven als tante, geweldig!! Die dag, 5 januari, heb ik niet veel meer gedaan. Veel geskypet, foto's bekeken en gewhats - appt. 's Avonds zijn we nog even langs de boulevard gelopen en daarna zijn we ook weer vroeg naar bed gegaan.

De volgende dag wilde ik redelijk dicht bij het hostel blijven, voor het geval er iets mis zou gaan in het ziekenhuis, dus we zijn naar het dichtstbijzijnde strand gegaan. Dit strand zag er weer fantastisch uit! Mooi licht zand, met geweldige golven en lekker water. Op een gegeven moment waren de golven zo sterk dat je elke keer als je een duik naam er een halve kilo zand in je bikini ging zitten, dus dat waren we op een gegeven moment wel zat. We zijn toen maar terug gegaan naar ons hostel.

's Avonds zijn we naar een restaurant gegaan om te vieren dat ik tante ben geworden! Dit restaurant had wederom weer een buffet (ik durfde het enigszins weer aan). Maar, waar ik toch niet alles durfde te eten als normaal (de zwarte bonen en de garnalen liet ik maar liggen). Het was verder wel erg lekker en gezellig.

De dag daarna zijn we naar Punta de Forte gegaan. Dit is een 400 jaar oude fort waar de Nederlanders ook hun sporen hebben achter gelaten. Het fort had allemaal verschillende ruimtes, zoals een kleine gevangenis, personeelshok en grote eetbunker. Het was heel erg grappig om in dat fort iets te lezen over de Nederlanders. Nadat we daar een tijdje hebben rondgelopen zijn we weer terug gegaan naar het hostel. In het hostel kwamen we erachter dat Roanne haar duikcursus niet in Natal kon doen. De duikschool zat al vol. We hebben toen besloten om eerder vanuit Natal te vertrekken, zodat we naar Fortaleza konden waar ze nog wel plek hadden voor Roanne. Het was ook nog eens een Nederlandse eigenaar dus we hadden onze keus snel gemaakt.

08 januari zijn we erg vroeg opgestaan omdat we, op aanraden van een aantal mensen die we hadden ontmoet, naar Pipa gingen. Pipa is een klein plaatsje, ongeveer 90 km van Natal vandaan. Het dorpje en het strand schenen daar fantastisch te zijn. Nadat we in het dorpje wat hadden rondgelopen zijn we naar het strand gegaan. De duinen rondom deze stranden waren erg hoog en je had heel veel restaurantjes dicht langs het strand, erg leuk om te zien. Nadat we een tijdje hebben gelegen en gezwommen, werden de golven steeds hoger en begonnen we ons zorgen te maken over onze spullen. Net nadat we hadden besloten om te gaan verkassen, begon het keihard te regenen! Dus snel schuilen bij een strandtentje en toen maar, wanneer het wat droger was, teruggegaan naar het busstation. Toen we aankwamen rond zes uur in Natal, regende het wederom weer keihard! Echt kletsnat en doorweekt kwamen wij aan in het hostel.

De volgende dag moesten we weer uitchecken want we zouden die avond om 11 uur met de bus naar Fortaleza gaan. Die dag zijn we richting Pirangi gegaan. Hier stond de grootste cashew-boom van de wereld. En groot was hij zeker! Ongelofelijk!!! De boom was ongeveer 110 jaar oud, produceert zo'n 80.000 cashewnoten in de maanden november-januari en is (echt waar!!) 8500 m2 groot!! Ik wist niet wat ik zag, via de foto's kan je een kleine indruk opdoen van hoe ongelofelijk groot deze boom is. Eerst konden we via een kleine uitkijktoren over de boom heen kijken. Daarna gingen we lopen onder de grote boom. Heel leuk om te zien!!

Eergister kwamen we om 07:30 aan in ons Hostel in Fortaleza. De mensen waren hier heel vriendelijk en we mochten gelijk inchecken en mee ontbijten. Daarna zijn we het stadje gaan verkennen waar we verschillende mooie gebouwen en kerken hebben gezien. Zoals Dragoa de Mar, een heel groot theater en een geweldig grote kathedraal met hele mooie glas in lood ramen. We zijn vervolgens gaan lunchen in een heel groot shopping mall waar je allemaal souvenirtjes kon kopen. Daarna zijn we verder gaan lopen naar verschillende pleinen en winkelstraten.

's Avonds in het hostel kwamen we een Nederlandse jongen tegen en daar hebben we de hele avond mee gekletst en popcorn gegeten. Hij kon ons veel vertellen over zijn ervaringen in Jerricoacoara en de Amazone wat Roanne en ik nog in de planning hebben staan.

Gister begon Roanne's eerste theorielessen voor haar duikcertificaat. Ik ging met haar mee want ik wilde graag een afspraak maken voor een losse duik... maar.. helaas was al snel duidelijk dat dat niet de moeite waard was. Omdat de zee nu heel wild is, zal er gedoken worden in een heel groot meer, een uur rijden hier vandaan. In dat meer is eigenlijk niks te zien, je kan maar 3 meter ver kijken en hij had daar nog geen vis gezien.. Helaas pindakaas.. Dan moet ik toch volgend jaar met Marten een vakantie gaan plannen om goed te kunnen duiken!!

Nadat Roanne klaar was met haar theorie zijn we richting een Beackpark gegaan.. Een park met gigantisch veel glijbanen die helaas.. te duur voor ons was. Entree was ruim 60 euro dus toen besloten we maar om bij het naastgelegen strand te gaan liggen en daar voor onszef wat waterpret te organiseren ;)!!

Vandaag is Roanne weer lekker aan de theorie en gaat ze oefenen in het zwembad. Ik heb dus een dagje voor mezelf en ga zo even het stadje in en dan naar het strand! Bedankt voor alle lieve reacties en tot over drie weken alweer!!

Liefs, Kim

Florianopolis, Sao Paulo, Ouro Preto, Rio de Janeiro en een aantal dagen in Salvador

Zo.. Dat is een hele mond vol. Eigen schuld, ik heb veel te lang geen blog geschreven. Maarrr... Een nieuw jaar dus tijd voor een nieuwe blog! (Ik hoop voor jullie dat jullie nog vakantie hebben of veel tijd hebben want het is een hele lange blog geworden!)

Dus allereerst: Feliz Ano Novo, Happy New Year, Prospero Ano Novo en Gelukkig nieuwjaar toegewenst! Dat het een jaar mag zijn met vele mooie geweldige, gezonde, sportieve, liefdevolle, succesvolle, gelukkige avonturen!

Om even jullie geheugen op te frissen, bij mijn vorige blog ben ik gebleven in Iguazu, Argentinië. Dus naast dat ik naar een ander jaar ben gereisd, ben ik ook naar een ander land gereisd: Brazilië!!!

Florianopolis (Floripa) was de plaats waar we als eerste mochten genieten van de Braziliaanse Cultuur. Floripa staat bekend om zijn 42 (!) stranden dus we hadden daar genoeg te doen. Op de eerste dag hebben we eerst het stadje zitten verkennen en hebben we geshopt. De tweede dag zijn we uiteraard naar het strand gegaan. Op dit strand was toevallig ook voor een aantal dagen een surfwedstrijd bezig, dus we hadden ook nog wat te kijken. Het strand in Florianopolis was oogverblindend mooi. Het water was ongelofelijk helder en mooi lichtblauw, het zand was wit en uiteraard waren er geweldige golven! Kortom, we hebben ons daar prima vermaakt!!

's Avonds zijn we in het hostel wat gaan eten en hebben we Caparinha's gedronken. Daar kwamen we aan de klets met een paar Fransen en een Portugese. Uiteindelijk ben ik nog met deze mensen wezen stappen en heb ik daar in een Mexicaanse bar een zeer gezellige avond gehad.

De volgende dag gingen we uiteraard weer naar het strand, maar nu naar een andere. We gingen naar Barra Lagoa. Dit strand was rustiger en had een aantal wandelroutes om bij afgelegener stranden te kunnen komen. Op advies van een hostelmedewerker hebben we eerst gewandeld naar een soort baai waar geen golven waren en waar je dus lekker rustig kon zwemmen. Daarnaast had je een leuk uitzicht van de bergen en stranden verderop. Nadat we een aantal leuke foto's hadden gemaakt zijn we naar een klein strandje geweest en hebben we ons daar een aantal uurtjes kunnen vermaken. Vervolgens zijn we terug gegaan naar het hostel en zijn Roanne en ik naar dezelfde Mexicaanse bar gegaan als waar ik de dag ervoor ook was geweest. Deze keer was ook de schoonmaakster (54 jaar!!!) van het hostel aanwezig en die was helemaal los aan het gaan op de Mexicaanse muziek. Een uur later kwam bijna iedereen van ons hostel en zaten we met zijn allen aan een hele lange tafel. Verder hebben wij kennis mogen maken met 'de shotjes man', die de dag ervoor ook al de hele tijd rondliep. Je kreeg namelijk van hem geblinddoekt één shortje vanuit de fles en één shotje vanuit een glas toegediend. Voordat je het shotje drinkt wordt er nog iets gezegd (glas omhoog, glas omlaag, glas met zijn allen) waarna je na het shotje een klap op je hoofd kreeg en door elkaar heen werd geschud. Tot zes uur in de ochtend hebben we met zijn allen nog veel gedronken, gedanst en gekletst.

Omdat we erg laat (of juist vroeg, het is maar hoe je het bekijkt) in bed lagen die nacht hebben we besloten om weer lekker naar het strand te gaan! Deze keer werd het Mole Beach, volgens vele hostelmedewerkers het mooiste strand van Floripa. En mooi was dit strand zeker. Het water was nog helderder, het zand was nog witter en de golven waren nog heftiger! Dus wederom hebben we ons weer prima kunnen vermaken.

Die avond vertrok onze bus naar Sao Paulo. Onze planning was om 2-3 nachten in Sao Paulo te zijn en dan daarna door te gaan naar Rio de Janeiro. Maar omdat we veel negatieve verhalen hoorden over Sao Paulo en een hostelmedewerker hele goede verhalen vertelde over Ouro Preto, hebben we besloten om in beide plaatsen één nachtje te blijven.

Op 19 december kwamen we aan in Sao Paulo en gelijk nadat we ingecheckt hadden, hebben we een wandeltocht gedaan door de stad. Veel mensen die over Sao Paulo praatten zeiden erover: 'It's just a big city'. En dat was het ook!! Het is een hele grote stad met echt onwijs veel grote gebouwen en wolkenkrabbers. Maar echt heel veel was er niet te doen.

We zijn onze wandeltocht begonnen bij Sao Bensto. Dit is een hele hoge bank waarbij je naar binnen mag tot aan de bovenste verdieping en dus een geweldig uitzicht hebt over heel Sao Paulo. Tijdens de wandeltocht hebben we nog verschillende mooie pleinen en kerken bekeken.

De volgende dag in Sao Paulo zijn we nog naar een shopping centre gegaan en hebben we geluncht in een park. Vervolgens hebben we ons klaargemaakt voor de reis naar Ouro Preto. Gelukkig vertrokken we flink van te voren naar de busterminal van Sao Paulo want uiteindelijk, toen we aankwamen bij de busterminal, kwamen we erachter dat we op de verkeerde busterminal stonden. We moesten ons binnen een uur op de andere busterminal zien te krijgen die helemaal aan de andere kant van de stad gelegen was. Dus met volle vaart gingen we de metro in en zaten we toch wel flink te stressen. Uiteindelijk was deze stress voor niks want we waren nog aardig op tijd en daarnaast had de bus zelf ook nog eens vertraging.

De volgende dag kwamen we wederom weer 2,5 uur later dan gepland aan op bestemming. Ik weet niet wat dat is met die Brazilianen, maar ze zijn niet echt van de klok. De stad Ouro Preto ziet er echt geweldig uit! Het stadje was zo anders dan dat je gewend was. Ouro Preto heeft ongeveer 23 kerken, allemaal van die hele kleine oude huisjes met veel kleurtjes en klinkerwegen. Daarnaast leek het net dat het centrum in een soort vallei gevestigd was, waardoor je een heel mooi uitzicht had over al die kleine kleurrijke huisjes. We hebben tijdens deze twee dagen in Ouro Preto alleen maar gewandeld en veel kerken bekeken. Daarnaast zijn we nog een oude goudmijn in geweest. Van binnen zag het er niet heel spectaculair uit, maar het verhaal die ze erbij vertelden was erg boeiend. Zo werkten de slaven afkomstig uit Afrika in deze mijnen. Je begon in deze mijnen te werken vanaf je zesde jaar tot ongeveer 21 jaar (ouder werden de mensen door de zware omstandigheden niet). Alleen jongens en mannen werkten in de mijnen en de mannen mochten niet te lang worden. Want als ze te lang waren, werden hun testikels eraf geknipt zodat ze zich niet meer konden voortplanten (en dus niet nog meer lange mannen op de wereld konden zetten) en zodat ze niet meer verder zouden groeien.

Die avond vertrok onze bus naar Rio de Janeiro waar we om 04:30 zouden aankomen. We hebben daarom ons eerst maar proberen te vermaken op het vliegveld en vervolgens zijn we richting het hostel gegaan met de hoop dat we ons vroeg mochten inchecken. Dat kon helaas niet, dus we moesten een tijdje wachten in het hostel. Daarom hebben we op de bank, achter de receptie, zitten luieren en lezen. Op een gegeven moment wilde ik Roanne iets laten zien, waardoor mijn mobiel per ongeluk op de grond was gevallen. Wanneer ik mijn mobiel (30 sec. later) weer wilde oppakken was hij weg..... Hoe is dat mogelijk? Eerst dus overal zitten zoeken, in mijn tas, onder de bank, tussen de kussens, maar ik kon hem nergens vinden. Daarom maar die vent van de receptie gevraagd of hij iets had gevonden, maar dat had hij ook niet. Maar eigenlijk, ook al wil je het niet geloven, wist ik zeker dat hij mijn mobiel moest hebben (Ik was zelf toch niet gek... ;)?!?!?!). Dus nog maar een keer gevraagd, maar nee.. niet gevonden. Toen kwam Roanne op het briljante idee om mijn mobiel te bellen. Ik had mijn geluid niet aanstaan, maar wel de trilfunctie dus elke keer dat Roanne mij ging bellen, hield ik die vent van de receptie in de gaten. Waardoor ik echt 100% zeker wist dat hij mijn mobiel wel moest hebben!! Maar toch... had ik niet het lef om naar hem toe te gaan en te zeggen: Geef me mijn mobiel terug.. (Lafaard he?) Gelukkig voelde hij denk ik zelf ook al een beetje nattigheid onder zijn stoel en kwam hij naar me toe met een ‘broodje Aap' verhaal dat zijn collega mijn mobiel had gevonden en hem ergens anders dan bij de gevonden voorwerpen had gestopt...Yeah right!!! So.... Hello Rio de Janeiro! Een hele fijne eerste indruk hebben wij dus niet gehad... Als je het personeel van het hostel al niet kunt vertrouwen gaat het wel heel erg ver!

Aangezien Roanne en ik allebei erg moe waren van de reis zijn we, waar Brazilië zo bekend om is, maar weer eens naar het strand gegaan: Copa Cabanabeach baby! Het strand is erg populair in Brazilië, maar ikzelf vond hem best wel tegenvallen. Het water was helemaal niet helder en er dreef zelfs wat kleine plastic afval in. (Maar wij zijn natuurlijk ook erg verwend nu, met Floripa in ons achterhoofd...)

Op de dag van Kerstavond hebben we een tour gedaan. We vertrokken om 11:00 met nog 2 Brazilianen en onze gids naar als eerste, het voetbalstadion, waar de wereldbekerfinale zal plaatsvinden in 2014. We konden het voetbalstadion niet betreden omdat ze bezig waren met renoveren. De zitplaatsen moeten namelijk uitgebreid worden van 75.000 naar 200.000.

Vervolgens zijn we naar Sambodromo gegaan. Hier schijnt het allemaal te gebeuren wanneer er carnaval is. Voor ons was er niet heel veel om te zien omdat ze hier ook aan het renoveren waren. Het is eigenlijk één lange straat met aan weerszijden tribunes. De derde plek waar we naartoe zijn gegaan was een kathedraal. Het is een erg opvallende kathedraal omdat hij kegelvormig is.

De 4^e hotspot van deze tour was Lapa. Dit is het uitgaansgebied van Rio. We zijn naar Scadaria Selaron geweest. Dit is een redelijk lange straat met trappen die in elkaar is gezet met behulp van mozaïek en tegeltjes met verschillende soorten wijsheden vanuit de hele wereld (zoals deze briljante: 'je moet werken om te leven en niet leven om te werken'). Hierdoor ziet het er heel vrolijk en kleurrijk uit.

Vervolgens zijn we naar Cristo Redentor gegaan. Een nationaal park waar boven aan een heel groot beeld van Jezus staat (Christ the Redeemer). Het was er erg druk en zeer toeristisch, maar je had er wel een heel mooi uitzicht over Rio de Janeiro.

Na een half uur rond te hebben gelopen en foto's hebben gemaakt zijn we gaan lunchen in een gril restaurant. Hier heb ik voor het eerst kennis mogen maken met de welbekende Braziliaanse zwarte bonen, erg lekker!!!! Na de lunch zouden we nog naar de Sugar Loaf gaan, maar dit ging niet door omdat deze al dicht was vanwege de kerst. De gids beloofde ons daarom dat we maandag om 16:00 hiervoor opgehaald zouden worden. 's Avonds zouden we naar het feestje in de bar van het hostel gaan. Dit feestje zou beginnen om 12 uur middennacht. Nadat we van 12 tot 2 een paar keer langs zijn gelopen en nog steeds maar 5 mensen binnen zagen, zijn we toch maar naar bed gegaan en hebben we dus geen heftige kerstavond meegemaakt.

Eerste kerstdag hebben we ons vermaakt op Ipanema beach. 's Avonds zijn we naar 's werelds grootste drijvende kerstboom gegaan. Ontzettend mooi om te zien! De kerstboom ziet er overdag niet uit, maar 's avonds heeft het allemaal mooie lichtjes en figuurtje die om de haverklap weer veranderde. Nadat we weer lekker veel foto's hebben gemaakt zijn we uiteten gegaan bij een restaurantje waar ze een lopend buffet hadden. Hier heb ik onder andere kunnen genieten van heerlijke sushi. Ondertussen begon het keihard te regenen en hebben we besloten om ook Tweede Kerstdag rustig af te sluiten en terug te gaan naar ons hostel.

Tweede Kerstdag begon voor mij niet goed. De heerlijke sushi die ik had gegeten was niet heel goed geloof ik, waardoor ik ruim een week ziek ben geweest. Ik heb die Tweede Kerstdag daarom ook helemaal niks gedaan. 's Avonds leerden we wat Duitsers kennen en aangezien we met Kerst nog helemaal niet zijn wezen stappen wilde ik toch graag met ze mee. Ik heb daarom maar wat diarreeremmers naar binnen gemikt en ben gezellig mee gegaan! Het was ook een gezellige avond, maar de volgende dag had ik natuurlijk spijt. Buikkrampen waren nog steeds niet over. Wederom dus maar weer een dagje in bed gelegen. Om 16:00 zou de tour zijn naar de Sugar Loaf en ook daar wilde ik graag naartoe!! Dus heel eigenwijs ben ik toch mee gegaan. Het ging ook erg goed, totdat de gids zei: 'Nou jongens, we gaan naar de eerste berg wandelen'. Voor mij een bijna onmogelijke opgave, aangezien ik totaal geen energie had, maar toch is het me gelukt en heb ik die klim gered! En daarna voelde ik me natuurlijk hartstikke beroerd en heb ik verder niks kunnen doen! (erg verstandig weer dus...). Wel heb ik op een bankje kunnen zitten en kunnen genieten van het mooie uitzicht over Rio.

Nadat we weer teruggingen is Roanne nog naar Lapa gegaan en ik ben gelijk door naar het hostel in mijn bed gekropen. Toen Roanne terug kwam hebben we besloten om advies te vragen aan de Russische dokter (klinkt natuurlijk al dubieus) die ook in onze kamer sliep. Het bleek een homeopathische dokter te zijn en hij kon mij wel behandelen. Ik kreeg wat druppeltjes in mijn oor, op mijn tong, op mijn slaap en op mijn borstkast waardoor bijna alles ging tintelen. Vervolgens ging hij mijn buik masseren en vertelde hij ons dat het aan mijn linker nier lag. Hij kon mij daarvoor wel behandelen, dat zou me alleen wel 15 euro kosten. Nou prima, ik was zo wanhopig.. kom maar op dacht ik. Voordat hij met de behandeling begon, ging hij eerst nog mijn temperatuur opmeten: 37,9 graden. Vervolgens heeft hij mijn hele lichaam (vrij hardhandig) gemasseerd. Hij wilde namelijk alle vocht en slechte bacteriën uit mijn lichaam halen. Ook kon hij een medicijn maken die ik 3 keer per dag, elke dag totdat ik thuis zou zijn moest slikken. Heel wijs, heb ik dat afgeslagen (het zou me weer 15 euro kostte en de geloofwaardigheid van zijn hardhandige behandeling werd bij mij steeds minder). Na de behandeling ging hij weer mijn temperatuur opmeten: 34,5 graden. Met als verschil: ik lag niet meer onder mijn dekens, had mijn trui niet meer aan en de air-conditioning was aangezet... Oftewel, ik ben weer lekker opgelicht,. Maar ach, wellicht kon hij daardoor ook een lekkere kerstmaaltijd van halen. Roanne ging die avond nog wel stappen met onze Duitse vrienden, maar ik ben lekker gaan slapen (eerste verstandige keuze geloof ik). De volgende dag stond namelijk de busreis naar Salvador gepland. Die ik overigens nog aardig goed heb kunnen doorstaan (ik heb alleen maar geslapen, +/- 28 uur lang!!). 4 dagen geleden kwamen we heel laat aan in Salvador waardoor we alleen nog wat hebben gegeten en daarna naar bed zijn gegaan.

De volgende dag in Salvador hebben we weer lekker veel gewandeld met ontzettend veel pauzes, aangezien ik niet heel veel energie had. Eerst zijn we gaan lopen door Pelourinho, een wijk waar onze hostel ook gevestigd is en heel veel leuke en vooral kleurrijke winkeltjes, barretjes en huisjes kent. De eerste indruk van Salvador is ook heel goed. Het ziet er vrolijk, kleurrijk en gemoedelijk uit. Salvador is eigenlijk opgedeeld in twee delen: The Lowercity en The Uppercity. Onder andere het oude historische centrum, Pelourinho en ons hostel is te vinden in the Uppercity. We hebben hier een prachtige kerk bezocht: Igreja E Sao Francisco, veel souvenirwinkeltjes bekeken en lekker rond gedwaald over pleintjes met dansende mensen. Ook wel Capoeira genoemd (een Braziliaanse vechtdans). Om bij the Lowercity te komen moet je de lift nemen. Wanneer je uit deze lift komt, loop je recht tegen Mercado Modelo aan. Dit is een hele grote overdekte markt met heel veel leuke souvenirtjes.

Op Oudejaarsdag zijn we naar Barra gegaan. Dit is 'the place to be' voor Oud en Nieuw. We gingen dus eerst even kijken waar het precies was en hoe je er moet komen. Vervolgens zijn we een grote shoppingcenter ingegaan en daarna zijn we gaan luieren op het strand. We hebben gekozen voor het rustigste strand die er was, want de andere stranden waren overvol. Van bovenaf zag je alleen maar parasols, niet eens meer zand. Al vroeg zijn we terug gegaan naar ons hostel, om ons klaar te maken voor Oud en Nieuw! Rond 22.00 vertrokken we weer naar Barra waar we redelijk dichtbij een groot podium stonden met live muziek. Op een gegeven moment raakten we aan de praat met een aantal Braziliaanse jongens die ons weer voorstelden aan hun vriend en werkgever: een hele rijke 56-jarige Nederlandse man. Met hen zijn we de hele avond opgetrokken en heb ik echt kunnen genieten van het geweldige mooie vuurwerk die opeens (er werd namelijk niet afgeteld en mijn horloge liep iets achter) werd afgestoken. Ik heb zelf nog nooit zo mooi siervuurwerk gezien! Rond één uur werd het heel erg druk en zijn we richting het strand gegaan waar ook allemaal feestjes aan de gang waren. Hier hebben we aardig kunnen leren hoe je nou 'Braziliaans' moet dansen. Veel te moeilijk ;), maar wel grappig om te doen!

Uiteindelijk gingen we helemaal uitgeteld maar met een geweldige ervaring rijker naar bed.

Vandaag hebben we uiteraard lekker rustig aan gedaan. We zijn laat in de middag met een Duits meisje vertrokken naar het noorden van Salvador. We hebben daar onder andere een kerk en een vuurtoren bezocht. Morgen vertrekken we heel vroeg met de boot. We gaan mee met een tour die ons naar verschillende eilandjes brengt, ik ben erg benieuwd!

Ushuaia, Montevideo (Uruguay!) en Iguazu

Om 3 uur 's nachts vertrok onze bus dus vanaf El Calafatte naar Ushuaia. Het was een helse tocht, we moesten namelijk ook nog overstappen in Rio Gallegos. Tijdens de busrit van Rio Gallegos naar Ushuaia gingen we 2 keer de grens over, waardoor we er ook weer een paar keer uit moesten stappen. Daarnaast vonden de buschauffeurs het ook nog een paar keer leuk om te stoppen bij een uitkijkpunt zodat ze van elkaar foto's konden maken.. Je raadt het dus al.. niet tot heel weinig geslapen!

Daarom gingen we gelijk toen we aankwamen (22:30) in ons hostel, zonder avond eten te hebben genuttigd, naar bed. Ongeveer een uur later kwamen twee jongens onze kamer binnen en die probeerden ons over te halen om de kroeg in te gaan.. maar nee, wij waren daar echt te moe voor... Totdat.. nog een kwartier later een donkere jongen met zijn blote torso en met alleen een handdoekje om zich heen geslagen, binnen kwam... Dit vond Roanne natuurlijk wel erg interessant waardoor we allebei toch het bed uit zijn gegaan om 'even' een biertje en wijntje te drinken, zodat zij daarna de kroeg konden in gaan.. Maar dat eventjes.. duurde tot de volgende ochtend 06:30.. je hoort het al: een zeer gezellige en geslaagde avond hadden we met zijn vijven.

De volgende dag moesten de jongens alweer vroeg uit en daar werd ik helaas ook wakker van. Met maar drie uurtjes slaap ben ik aan een sinterklaasgedicht begonnen die ik aan mijn hele familie heb geschreven. Rond één uur gingen de oogjes van Roanne ook heel langzaam open en toen zijn we toch maar wat gaan doen op deze dag.. We zijn daarom naar een museum gegaan. Dit ging over de mensen (Yamaha's) die vroeger in Ushuaia leefden. Het stond erg leuk beschreven in onze 'bijbel' van deze hele reis, The Lonely Planet, maar het stelde niks voor. Al snel waren we dus uit het museum en zijn nog wat gaan winkelen. Die avond zijn we vroeg naar bed gegaan omdat er voor de volgende dag een wandeling op het programma stond.

Een wandeling door het National Park Tierra. Ik wist niet zo goed wat ik me daarmee moest voorstellen, het was een wandeling langs de Beagle Channel. Maar uiteindelijk was deze wandeling echt ver boven al mijn verwachtingen. Het was ontzettend tof! Het was een wandeltocht van 8km en we zijn door veel verschillende natuurvormen (ik weet niet goed hoe ik dit het beste kan omschrijven) gelopen. Op het ene moment loop je op kiezelstenen langs het water en op het andere moment loop je door de jungle en moet je je over allerlei riviertjes wagen. Erg stil werd ik toen we op een gegeven op een hele vlakke vlakte kwamen, een groot grasveld eigenlijk, wat heel 'Schotland-achtig' eruit ziet met allerlei paarden. Nou heb ik natuurlijk in mijn leven wel vaker paarden gezien, maar het is voor mij nog steeds een raadsel hoe die paarden daar terecht kwamen. Erg bijzonder om te zien. Af en toe moesten we namelijk echt klimmen en klauteren. Op het eind van de wandeltocht begon het te regenen en probeerden we zo snel mogelijk bij de bussen te komen. Deze bussen stonden niet heel duidelijk aangegeven dus we hebben nog zeker een uur in de stromende regen moeten lopen. Uiteindelijk kwamen we dus moe, doorweekt en ijskoud ons hostel binnen.

De dagen die nu volgen zijn zeer saaie dagen. Roanne en ik hebben namelijk veel gereisd. Om 05:00 diezelfde nacht vertrok onze bus naar Rio Gallegos. We kwamen daar om 6 uur 's avonds aan. Hoogtepunt van deze rit waren de dolfijnen en pinguïns die we tijdens de veerboot hebben mogen spotten! We hadden ervoor gekozen om in Rio Gallegos een nachtje te slapen (er is daar helemaal niks te doen), zodat we fit genoeg waren voor de helse reis naar Buenos Aires (40 uur). Hoogtepunt van deze busreis was er niet echt, alhoewel.. misschien dat de film die afgespeeld werd in de bus eindelijk een keer in het Engels en goed verstaanbaar werd uitgezonden (My Sister's Keeper ;)). Ook in Buenos Aires hebben we 1 nachtje geslapen en hebben toen de volgende ochtend de boot gepakt naar onze uiteindelijke doel: Montevideo, hoofdstad van Uruguay!!

Op 8 december hebben we eindelijk weer even iets kunnen doen (geen gereis) en we zijn daarom ook gaan wandelen door Montevideo. Eerst zijn we naar Mercado del Puerto gegaan. Dit is een voormalig markthal in de haven van de stad. Nu heb je er allerlei souvenirwinkeltjes, en vooral heel veel grillrestaurants. Vervolgens zijn we naar de straat 18 de Julio gegaan. Een onwijs lange winkelstraat. Hier heb ik uiteraard wat spulletjes gekocht en na een paar uur lopen en shoppen zijn we weer terug gegaan naar ons hostel. We hadden gehoord dat de jongens die we in Ushuaia hadden ontmoet, ook naar Montevideo zouden komen en omdat Roanne en ik graag wilden stappen, zijn we naar de kroeg gegaan en hebben met de jongens daar afgesproken. In de kroeg waar wij binnen gingen zat een Uruguayaanse band te spelen. Best leuke muziek dus we besloten om daar de hele avond te zijn. Roanne werd nog even ten dans genomen door de drummer en door de manager gevraagd of ze ook wilde zingen (waar ze helaas te laf voor was ;)).. En ik heb een gesprek gehad met een Argentijn waardoor ik weer wat meer te weten ben gekomen over de Argentijnse cultuur. De jongens kwamen daar ook en wederom was het weer een gezellige avond en lagen we weer pas om half 7 in bed.

En natuurlijk gingen we de volgende dag weer vroeg het bed uit en lieten we de jongens (Pablo, Marco en Francisco) Mercado del Puerto zien. Daar hebben we op z'n Portugees/Spaans en uiteraard Uruguaans geluncht: (heeeeel veel vlees!!). We kregen een hele grote schaal met allerlei soorten vlees voor (zeiden ze) ongeveer 5 personen.

Om 3 uur was een gratis wandeltour en ook daar hebben we met zijn allen aan meegedaan. Deze tour was erg interessant want je kwam veel te weten over Montevideo. Zo is de naam, Montevideo, als volgt opgebouwd: Monte (berg) VI (6) de Esta a Oeste: Zesde berg van oost naar west. Hiermee wordt bedoeld dat Montevideo voor de Spanjaarden de zesde heuvel was die ze zagen. Na de wandeltocht vertrokken de jongens weer naar Buenos Aires en wij hebben lekker een rustig avondje gehouden (lees: veel geslapen).

Ondanks dat we vroeg naar bed zijn gegaan, waren we nog steeds moe en hebben we gekozen voor een lekker dagje strand. En dat was het ook.. aardige golven en mooi weer.. Kon niet beter. We waren perfect uitgerust voor onze volgende busrit, die dezelfde avond vertrok, naar Buenos Aires. Vanuit daar gingen we weer naar Iguazu.

Gisterochtend zijn we aangekomen in Iguazu. Ons hostel had een zwembad dus we hebben ons daar gister helemaal prima vermaakt!

Vandaag zijn we naar de wereldbekende Puerto de Iguazu gegaan. De mooiste watervallen van de wereld!!! En inderdaad, het zijn echt fantastisch mooie watervallen!!!!! Wederom kan ik dit niet omschrijven en zou ik jullie moeten doorverwijzen naar de foto's. Je kon daar verschillende wandelroutes doen (wandelroutes die boven de watervallen liepen, routes die onder de watervallen liepen en van heel dichtbij). Het was echt geweldig om te zien. Het water valt met een vaart naar beneden en komt door die harde klap ook weer omhoog. (Zie foto's dus ;)..) Daarnaast hebben we paar keer op plekken gestaan waar je zelf ook echt zeiknat werd van de 'weer-terug-komende-water en condens'.

Daarnaast hebben we niet alleen van de watervallen genoten, maar hebben we ook heel veel beesten gespot! Met als hoogtepunt... een krokodil!! Maar we hebben ook gordeldieren, salamanders, leguanen, veel vlinders en vogels, schildpadden, neusberen en spinnen! Er zouden ook slangen zijn en ik was door ook heel erg naar op zoek, maar die heb ik helaas niet kunnen vinden. Maar ach, ik heb wel een krokodil gezien J!!!

Morgen hebben we weer een lekkere luie dag voor de boeg en 's avonds vertrekken we met de bus naar Florianopelis in Brazilie! Ik hoop dat ik daar (eindelijk) kan duiken! En heel goed nieuws: Roanne komt net de kamer binnen en heeft ook zitten googelen naar duikscholen.. Dus wellicht is het me eindelijk gelukt: Een potentiele duikbuddy!!

Verder merk ik dat ik vaak de vraag krijg of er hier een 'kerstgevoel' hangt.. Dus daarom even kort min indruk over Kerst hier in Argentinië: Op zich doen ze hier wel veel aan Kerst. In elke winkel zie je veel kerstversiering met natuurlijk de tekst: Felis Navidad! Maar omdat het zo warm is, voelt het voor ons nog niet echt aan alsof het bijna Kerst is. Maar wie weet.. staan we straks wel kerst te vieren met onze kerstmutsjes!

Als ik jullie niet meer spreek, hele fijne feestdagen! En tot snel!

Liefs Kim

Bariloche, Puerto Madryn en El Calafatte

Hello everyone!

Omdat ik tot drie uur vannacht moet wachten voordat we in de bus mogen stappen naar Ushuaia is het wel tijd voor een blog dacht ik zo. De blog zal gaan over de hoogte punten van de dagen in Bariloche, Puerto Madryn en El Calafate.

In Bariloche hebben we, op dinsdag 22 november, een wandeltocht gemaakt met een Engelsman, een Amerikaan en een meisje uit Denemarken. We besloten om een berg, Cerro Otto, te gaan beklimmen en daar te genieten van het uitzicht. Het was een aardige klim (vooral omdat we die dag daarvoor zo fanatiek zijn wezen mountainbiken) en het uitzicht was aardig. (Delen van Argentinië heeft nog steeds last van de as van de aardbeving).

Omdat een Amerikaanse jongen weer vroeg weg moest, besloten we om 'shortcuts', (binnendoor weg) te nemen. Dit betekent dus dat je helemaal niet via goed begaande wegen gaat dalen, maar jezelf tussen hele smalle steile paadjes moet gaan manoeuvreren.. En natuurlijk was ik daar niet op voorbereid! Dus op mijn gympjes gleed ik voornamelijk meer naar beneden, dan dat ik liep, maar heb het overleefd! 's Avonds werd er een barbecue georganiseerd door de hosteleigenaar en hebben we kunnen genieten van een heerlijke steak! We zaten met zijn 20en rond een tafel en hebben daar tot half 3 's nachts zitten borrelen.

Donderdagochtend om 08:00 kwamen we aan in Puerto Madryn. We zaten met nog een Nederlands stel en een Duitse man in een kamer en we hebben met hun afgesproken om een auto te huren. We wilden de volgende dag namelijk naar (een hele mond vol): Reserva Faunistica Peninsula Valdes. Je kon hier ook wel met een georganiseerde tour naartoe gaan, maar dan betaal je in de eerste plaats veel meer geld en heb je niet tot nauwelijks vrijheid. Nu hadden we alle tijd om daar pinguïns, zeehonden, walvissen en orka's (als je veel gelukt hebt) te kunnen spotten.

Om kwart voor zeven vertrokken we met de auto. Erg vroeg, maar dat komt omdat er toen daar in Valdes heel vroeg hoog water was. Bij hoog water heb je de grootste kans om orka's te spotten. In deze periode leren de moeder orka's namelijk hun kindjes jagen op zeehonden en dit is het makkelijkst bij hoog water.

Helaas hadden wij pech en waren de orka's al geweest (om 7:00 en wij waren er om 08:30). We hebben daar nog even gekeken maar hebben toen al snel besloten om door te rijden naar onder andere Punta Norte en Punta Contor. Hier heb ik heel veel pinguïns gezien, waaronder een moeder pinguïn die op een ei aan het broeden was die bijna uitkwam (ik kon het snaveltje zien bewegen) en heel veel zeehonden in allerlei kleuren en maten (nou ja, paarse en rode zeehonden heb ik nog niet gezien ;)..). Na een halve middag hebben gekeken, foto's hebben gemaakt en rond hebben gereden zijn we door gegaan naar Punta Piramides. Wat ik in Punta Piramides heb meegemaakt, is ook weer één van de hoogtepunten tot nu toe. We zijn met een boot vertrokken om walvissen te spotten. Omdat het heel erg hard waaide waren er heel weinig mensen op de boot en hadden we alle tijd en ruimte om vragen te stellen, rond te lopen en foto's te maken. Ik had het niet verwacht, maar de walvissen kwamen echt heel erg dicht bij de boot zwemmen. Het was weer eens onbeschrijfelijk, ongelofelijk mooi! Meteen in het begin mochten we genieten van een moeder walvis die de hele tijd met haar staart op het water aan het slaan was. Daarna hebben we twee keer een moeder walvis met haar babywalvis gezien. Fantastisch! Ze komen zo dichtbij en ze zijn zo onwijs groot (rond de 14 meter!! En babywalvissen zijn rond de 5/6 meter!!). En van dichtbij zijn ze, eerlijk gezegd, ook heel erg lelijk. Ze hebben namelijk allemaal eelt op hun hoofden waarna er ook plankton op groeit. Dit ter bescherming. Na 1,5 uur hebben gevaren en ontzettend veel foto's hebben genomen zijn we weer helemaal voldaan terug gegaan! Wat was dat geweldig om te zien! We hebben toen gelijk de auto weer gepakt en zijn gaan rijden naar ons Hostel.

Zondag hadden we om 18:00 de bus naar El Calafate en dat zou 19 uur gaan duren. Rond 22:30 in de avond vlak voordat ik wilde ga slapen, stond de bus opeens stil en viel alles uit. Ze waren heel lang met de motor bezig en ze kregen hem maar niet gestart. Op een gegeven moment lukte het wel en zijn ze doorgereden naar een tankstation. Daar mochten we eruit om wat eten te halen en de voornaamste reden: de buschauffeurs konden dan aan de bus zitten sleutelen. Hij startte wel, maar het klonk niet heel erg goed. In dat stadje waren ze nogal wat rondjes aan het rijden, omdat ze op zoek waren naar 'iemand die verstand had van bussen'. Helaas, zonder resultaat.. Toen begon ik me toch redelijk zorgen te maken.. Uiteindelijk ben ik rond 02:00 in slaap gevallen. Rond 05:00 werden we wakker gemaakt. We waren in Rio Gallegos en de bus kon niet verder rijden. Er was een riem kapot en de motor was telkens oververhit (vandaar dat we zo vaak stil stonden....). Natuurlijk ging dat overstappen niet heel snel en makkelijk en zaten we pas rond 06:00 goed en wel in de bus. Gelukkig.. we zijn niet in the middle of nowhere beland ;)! Uiteindelijk hebben we een vertraging opgelopen van 4 uur en kwamen we 18:00 aan in El Calafatte. We hebben ons toen ingecheckt en zijn toen gelijk het 'stadje' gaan verkennen.

Dit stadje zag er erg leuk uit, het heeft allemaal van die houten huisjes en winkeltjes waardoor het er erg winters uitziet (het is hier nu rond de 13 graden). In de busterminal hebben we tickets gekocht naar Ushuaia voor vannacht en naar een nationaal park, Los Glaciares.

Naar dit nationaal park zijn we gister geweest. Ook dit was weer een dag om niet te vergeten. Los Glaciares zijn ijsbergen die je van een afstand kan horen kraken (werd ons verteld). We vertrokken om 09:00 met de bus en kwamen daar rond 11.30 uur aan. We hadden daar alle tijd om gewoon rond te lopen en konden steeds dichterbij de ijsbergen komen. Een gids wist ons te vertellen dat de hoogste ijsberg 80 meter was (dat konden wij niet goed zien, het lijkt lang niet zo hoog!) Wij waren ongeveer 100 meter van die ijsbergen vandaan. En kraken.. dat deed het zeker!!! In het begin hoorde we af en toe harde klappen.. het lijkt van een afstandje net sneeuwballen die heel hard op het water terecht komt... Wat een geluid komt daar uit! Maar in de werkelijkheid hebben die sneeuwballen al een hoogte van 1m x 1m. Op een gegeven moment zei ik tegen Roanne: 'Oke, nu wil ik iets spectaculairs zien', ik ging er dus even bij zitten en wachtte op het moment dat misschien zou kunnen gebeuren.... En BAM! Vlak daarna gebeurde het!! Fantastisch!!! Kippenvel!! Een heel groot stuk ijs van de ijsberg viel en kwam met een keiharde knal op het water! Dat geluid, dat gezicht van vallende ijsblokken en de reactie van het water was overweldigend! Ik heb er foto's van gemaakt waarbij je kan zien met wat voor knal dat ijs op het water valt, maar net zoals de vorige keren... de foto's zeggen nog niet genoeg. Het is echt onbeschrijfelijk!! Je kon aan het gejuich van de mensen die het ook zagen, horen dat het echt speciaal was wat wij hadden gezien. Tot ongeveer 16:00 hebben we rondgelopen en hebben we nog een aantal ijsbrokken mogen horen vallen, allemaal geweldig! Maar die eerste was toch het meest indrukwekkendst!!(Je wordt trouwens ook snel verwend zeg! Op een gegeven moment denk je: 'oh, daar valt weer een sneeuwbal'). Om 16:30 werden we weer opgehaald door een busje en reden we weer terug naar ons Hostel.

Vandaag zijn we naar Laguna Limes geweest. Een groot meer waar je omheen kon wandelen om verschillende vogels (waaronder hoogtepunt: flamingo's), kan spotten. De wandeling duurde 1,5 uur en was leuk en prima te doen. We waren een beetje teleurgesteld dat de flamingo's relatief ver weg waren, waardoor je ze niet goed kon zien en fotograferen. We besloten daarom maar even op een bankje te gaan zitten en gewoon te gaan kijken. En gelukkig deden we dat.. want toen kwam er plotseling een hond aangerend die alle vogels weg joeg, waaronder de flamingo's! Hierdoor hebben we hele mooie foto's kunnen maken van vliegende flamingo's!! Rond 16:00 gingen we weer terug naar ons hostel en daar zaten we met een engels stel. We hebben gezellig gekletst en afgesproken om vanavond om 21:30 (ja dat is normaal in Argentinië), uit eten te gaan. Ik heb uiteraard weer een hele leuk avond met een heerlijke steak gehad!!!

Nu zitten we te wachten totdat we naar de busterminal mogen gaan. Nog een uurtje te gaan!! Voor jullie, slaap lekker nog allemaal en tot de volgende blog!!!

Santiago, Valdivia en eerste dag Bariloche

Vandaag ben ik op de mooiste plek ooit geweest (tot nu toe, natuurlijk)!! Maar voordat ik op de zaken vooruit loop, zal ik jullie eerst even meenemen naar de leukste ervaringen van de afgelopen week.

Santiago, wat een geweldige stad is dat.. I Love Santiago! De eerste dag dat we in Santiago aankwamen hebben we ervoor gekozen om mee te doen aan een gratis wandeltour. Hierdoor kom je veel van Santiago te weten, zie je veel van Santiago en kan je bepalen wat je op een andere dag eventueel nog even wat beter wilt gaan bekijken. De tour duurde in totaal 4,5 uur en was erg interessant en uitgebreid (ben veel te weten gekomen over Santiago) Rond acht uur waren we weer terug in ons Hostel en waren we op een barbecue aan het wachten die, helaas, wegens omstandigheden niet door kon gaan. Maar, ter compensatie zorgde de eigenaar wel voor veel bier en wijn. Je raadt het al, heb een geweldige onvergetelijke avond gehad met ongelofelijk veel mensen uit allerlei verschillende landen. Met twee Brazilianen en een Argentijn hebben we die avond afgesproken om naar Vina del Mar te gaan. Een plaatsje aan de Pacifische Oceaan.

Het plaatsje op zichzelf was niet heel bijzonder, maar wat we daar hebben meegemaakt... dat kan ik met geen pen beschrijven...

Op een gegeven moment lagen we, na een lange wandeling, aan het strand aan de Pacifische Oceaan. Aangezien dat water ijs- en ijskoud is, had ik al niet de behoefte om erin te gaan. Daarom besloot ik om gewoon mijn lange broek en sportschoentjes aan te houden. Roanne daarentegen wilde het water wel even uitproberen, waardoor ik de aangewezen persoon was om op onze spullen te letten. Ik lag lekker van het weer en muziekje te genieten totdat ik op een gegeven moment in mijn ooghoeken zie dat iemand wel heel dicht bij onze spullen komt. Gelijk daarna zie ik dat Roanne's tas er niet meer staat. In een fractie van een seconde vraag ik me 100 dingen af: 'Had Roanne haar tas dan meegenomen?'. Ik kijk achterom en zie hem weglopen met de tas, ik sta op, pak mijn tas, rits hem dicht en sprint er vandoor. Ondertussen schreeuw ik naar iedereen die maar bij hem in de buurt kwam, maar daar werd niet echt op gereageerd (weet trouwens ook echt niet meer wat ik aan het schreeuwen was..). Ik ren steeds harder en kom steeds dichterbij (zijn die 10km wedstrijden toch niet voor niks geweest ;)..) Vervolgens seint hij naar mij dat hij de tas niet meer heeft. Ik kijk op de grond en zie dat hij de tas op de grond had gegooid, maar wel met de rits iets open. Ondertussen zie ik Roanne naar de handdoeken lopen en schreeuw naar haar dat ze naar haar tas moet gaan en ik ren nog kwader en harder achter hem (ik wist namelijk niet of hij er iets uit had gehaald). Vervolgens seint hij weer een aantal keer dat hij niks had en ben daarom, met goed vertrouwen, weer teruggekeerd naar Roanne.

En inderdaad.. alles zat nog in de tas. Geschrokken, nog heel erg kwaad, maar wel blij dat er niks gejat is kom ik weer tot rust bij de handdoeken. Ongelofelijk hoeveel er door je hoofd kan gaan in een kleine 3 minuten. Je zou kunnen denken dat we ons lesje wel hebben geleerd, maar zo voelt dat niet. We waren altijd heel voorzichtig met onze spullen maar deze gast had gewoon het lef om de tas te pakken waar ik zelf nog geen halve meter vandaan zat.. Gelukkig is er niks ergs gebeurd en had ik het lef (waar die vandaan kwam, weet ik ook niet) om achter hem aan te gaan.

Afgelopen maandag zijn we gaan wandelen door Parque Metropolitano. Het is de hoogste uitkijkpunt over Santiago. Om dit te kunnen bereiken kun je onder andere wandelen, dit zou ongeveer 6 km zijn. Natuurlijk kozen we via deze sportieve weg en hebben we een heerlijke klim kunnen maken met veel mooie uitkijkpunten. Ondertussen hebben we nog even geluncht in een groot park en hebben we onszelf getrakteerd op een uurtje 'chillen'.

Eenmaal aangekomen op het hoogste punt waren we allebei erg stil. Er stond een heel groot indrukwekkend beeld van Maria en er werd op de achtergrond 'Ave Maria' afgespeeld. Daarnaast had je een ontzettend mooi uitzicht over Santiago. Voor de terugweg hadden we gekozen voor de makkelijke weg om naar beneden te komen: de kabelbaan.

Dinsdag was de verjaardag van Roanne en hebben we lekker rustig aan gedaan. We zijn naar Bella Vista gegaan en hebben daar allerlei typische marktjes en kraampjes bezocht waar je leuke souvenirtjes kon kopen. Verder hebben we ons hostel getrakteerd op lekkere taart en hebben we dit met zijn allen opgegeten. 's Avonds heef t de eigenaar van ons hostel een barbecue georganiseerd. We hebben Roanne toegezongen in 4/5 verschillende talen en ze heeft zelfs een aansteker mogen uitblazen.

Woensdagavond zijn we vertrokken naar Valdivia. Woensdagmiddag hebben we nog even gewandeld door Santiago en hebben we een park bezocht. Donderdagochtend rond 8:00 kwamen we aan in Valdivia en daar kwamen we al snel achter dat Valdivia niet onze stad was. Het is er erg klein, koud en er was niet heel veel te doen, maar het had wel heel veel zeeleeuwen! Dat was wel erg leuk om te zien!! Eenmaal aangekomen hebben we eerst de stad een beetje zitten verkennen waarna we vervolgens tickets hebben geboekt voor een boottocht. De boottocht viel helaas ook een beetje tegen. Op de plaatjes bij de touroperator werd afgebeeld dat je ging wandelen en klimmen tijdens de boottocht en zag het er 'jungle-achtig' uit, maar dat was niet echt het geval. We zijn twee keer de boot uitgegaan voor een oud verlaten boerderij die getroffen was door de zwaarste aardbeving in Chili en voor de oudste kerk en boom in Chili.

Gistermiddag zijn we aangekomen in Bariloche. En iemand zoals ik, die veel van chocola houdt, heeft het in dit plaatsje erg getroffen. Bariloche is namelijk de stad van de chocolade! We kregen in ons hostel gelijk een heel warm welkom en de eigenaar, Pablo, vertelde ons meteen wat we allemaal konden doen in Bariloche. We zijn daarom ook maar gelijk naar het stadje gegaan en hebben als eerste, op aanraden van Pablo, de beste chocolatier bezocht.. En eerlijk is eerlijk, ik heb nog nooit zulke lekkere chocolade gehad. Het was een framboos die eerst gedoopt was in witte chocolade en daarna in melk chocolade... (kwijl, kwijl). Deze winkel gaan we zeker weten nog wel vaker bezoeken deze week. 's Avonds waren we helemaal kapot en zijn we vroeg naar bed gegaan want voor de volgende dag (vandaag dus) stond een zware dag op de planning.

Vandaag zijn we namelijk rond 10 uur vertrokken met de bus naar Cerro Campanario. Met skiliften zijn we naar een uitkijkpunt gegaan en wat ik daar zag... dat was fantastisch! Zo ongelofelijk mooi... Ik moet jullie echt naar de foto's doorverwijzen, maar dan nog is het in het echt mooier!! Nadat we al onze ogen hebben uitgekeken zijn we weer naar beneden gegaan en zijn we verder gaan lopen naar een winkel die fietsen verhuurde. We hebben de hele dag op een mountainbike door de bergen gefietst. Het was erg tof om te doen en je had hele mooie uitkijkpunten. Wel was het echt ontzettend zwaar en heb ik ontzettend veel respect gekregen voor Lance Armstrong.... Na die zware tocht waren we eindelijk om 5 uur bij de fietsverhuur winkel en konden we weer naar ons hostel. Je raadt het al, helemaal gesloopt en uitgeteld type ik dus nu dit verhaal...

We zijn nog tot aanstaande woensdag in Bariloche en daarna gaan we Valdés.

Ik wil jullie heel erg bedanken voor al jullie lieve reacties, heel erg leuk om te lezen!!

Veel liefs en knuffel!

Eén week later en een hoop ervaringen rijker!

Hier live vanuit Santiago (Chili) zal ik een aantal hoogtepunten vertellen van deze week en dan voor namelijk over de laatste 2 dagen in Buenos Aires en de tijd in Mendoza (Argentinië).

Op de één na laatste dag in Buenos Aires hebben we het toch geflikt, we vonden La Boca!! En wat was ik daar blij. Het waren 2 kleine straatjes met allemaal gekleurde huisjes, erg leuk om te zien. Daarnaast waren er veel tangodansers en -danseressen waardoor het er erg gezellig was. Voor de laatste avond in Buenos Aires hebben we besloten om dit af te sluiten met een avondje stappen. En dat is gelukt.. wat een avond zeg! Rond een uur of één kwamen we aan in een straatje met verschillende barretjes. We zijn een bar in gelopen waar heel groot 'Heineken' op stond, dat zag er natuurlijk wel vertrouwd uit. Na een aantal drankjes kwamen we in gesprek met 3 mannen uit Buenos Aires en na nog wat drankjes later gingen we uiteindelijk met ze mee naar een hele grote discotheek waarbij je ook buiten kon dansen en kletsen. Rond zes uur waren we kapot en namen we de taxi naar huis, de mannen bleven nog (het is daar erg normaal dat je tot half 11 uur in de kroeg blijft).

De volgende ochtend was Roanne al erg vroeg wakker, waardoor ik helaas ook, en hebben we maar een paar uur geslapen. Knetterbrak zat ik aan het ontbijt en naarmate de dag vorderde werd de brakheid er niet beter op. Gelukkig stond er niks heftigs op het programma en hebben we lekker in een park gelegen. Rond 7 uur 's avonds moesten we namelijk de bus nemen naar Mendoza. De busreis duurde 14 uur waardoor we rond 10 uur 's ochtends zouden aankomen in Mendoza.

Mendoza is ten opzichte van Buenos Aires een kleine plaats, maar erg gemoedelijk. Mendoza heeft heel veel parken en één lange winkelstraat. Op de dag dat we aankwamen in Mendoza zijn we naar een heel groot park gegaan, Plaza San Martin. De naam San Martin komt overigens vaak voor omdat hij degene is die Argentinië bevrijdt heeft van Spanje. Dit park was zo groot als Mendoza zelf en zag er erg mooi uit.

De volgende dag vertrokken we erg vroeg naar de gebergte, waaronder een stuk van de Andesgebergte. Van te voren werd ons gevraagd of we voldoende zonnebrandcrème mee hadden en onze zonnebrillen niet hadden vergeten.. Oej.. dachten we, het wordt dus een hete dag! We werden opgehaald door een busje en met ongeveer 15 mensen gingen we de bergen in. Elke keer werd er bij enkele uitkijkpunten of andere toeristische plaatsen gestopt zodat er foto's gemaakt konden worden. Naarmate we steeds hoger de bergen in gingen, hoe meer kledingstukken aangetrokken werden door onze medepassagiers.. Op dat moment hadden Roanne en ik al het gevoel dat er iets niet klopte.. Wij hadden namelijk helemaal niks bij ons. Bij elke stop werd het steeds kouder en bij de één na laatste stop was het bijna niet meer te doen om met ons shortje en hemdje de bus uit te gaan. Uiteindelijk toch gedaan aangezien we toch wel graag mooie foto's wilden maken. Aangezien ik al verkouden was, ben ik er alleen naartoe gelopen, wat foto's gemaakt en daarna weer snel het busje in gerend. Jeeetje, wat was het koud (niet zo gek, als er gewoon sneeuw op de bergen ligt).. Op dat moment voelde we ons echt een stel domme toeristen, maar gelukkig waren wij niet de enige. Eén ander Argentijns familie had zich ook niet goed voorbereid en zijn het busje niet eens uitgekomen. Bij de laatste stop was het echt niet te doen, dus toen ging gelukkig Roanne nog even de held en toerist uithangen en heeft ze nog een aantal mooie foto's kunnen maken. Na deze laatste stop zijn we in één ruk doorgereden naar ons hostel en hebben we weer lekker een paar slaapuurtjes kunnen bijtikken. Ondertussen werden we nog wel één keer gewekt door een één of andere zandstorm, ook wel Sonda genoemd. Zo'n zandstorm komt ongeveer één keer in de maand/één keer in de twee maanden voor in Argentinië en kan heel erg heftig zijn. Helaas zijn er in Mendoza door deze zandstorm twee doden gevallen.

Door deze zandstorm konden we de volgende dag ook niet meer naar de SPA. Dus hebben we besloten om gewoon rond te gaan hangen in ons hostel. Op die dag heb ik onder andere een kaartspel gedaan met iemand uit Duitsland, Nieuw Zeeland en Australië. Het was een erg leuk maar vooral moeilijk kaartspel waarmee ik jullie niet zal gaan vervelen. 's Avonds stond een gratis workshop over Maté op het programma. De Matéplant is een Zuid-Amerikaanse boom die ongeveer 1,5 meter hoog kan worden en hier wordt Maté van gemaakt. Maté is een soort thee, maar je mag het niet thee noemen want dat is namelijk een belediging. Het lijkt een beetje op koffie aangezien er ook cafeïne in zit en je er dus energie van kan krijgen. Iedereen drinkt het hier in Argentinië en het wordt ook door iedereen gedeeld. De Maté zit in een soort beker (Calaba) en het wordt gedronken door middel van een soort zilveren rietje (Bombia). (NB: Ik weet niet zeker of je het zo precies schrijft, maar zo spreek je het in ieder geval wel uit ;)!). Van zichzelf is Maté erg bitter, maar door middel van het toevoegen van suiker kan het zoet worden, waardoor ik het ook heel erg lekker vond!

Donderdag 10 november stond dan eindelijk ons verwendagje op het programma. Wij hebben ons ingeschreven voor een dagje SPA. En verwend waren we zeker, heerlijk tussen de bergen en waterbronnen konden we genieten van verschillende baden (koud, warm, heet etc).

Toen we eenmaal in ons hostel weer aankwamen kwam ik erachter dat ik de achterkant van mijn lichaam niet goed had ingesmeerd waardoor ik (nu nog steeds) op de blaren kon zitten ;)! Oftewel lekker verbrand!! 's Avonds hebben we ons getrakteerd om voor het eerst lekker uit eten te gaan. En lekker, dat was het zeker!!! We hebben allemaal gekozen voor een biefstukje, maar het was niet zomaar een biefstukJE, het was een ontzettend groot stuk vlees en ongelofelijk lekker . En uiteraard heb ik alles netjes opgegeten (zoals papa altijd zegt: ' je hoeft niet alles op te eten, maar als het vlees maar wel op is', thanks pap voor de wijze les!!!)

Gister zijn Roanne en ik aangekomen in Santiago. De busreis duurde op zichzelf niet erg lang, wel moesten we erg lang wachten bij de douane. We vertrokken rond 9 uur 's ochtends vanuit Mendoza en rond 15:30 kwamen we aan in Santiago. Rond zes uur waren we aangekomen in ons Hostel (we moesten overstappen bij de metro en konden de weg echt niet vinden, dus toen hebben we maar besloten om de taxi te nemen). Dit hostel is een erg leuk hostel. Het is klein maar heel erg fijn! Je hebt hier een zwembadje en zeer goede bedden. En omdat we gister erg lui waren geworden van de reis hebben we gekozen om mee te doen aan de barbecue die daar georganiseerd zou worden door de eigenaar. Alleen... de eigenaar kwam rond 21:30 aanzetten met de mededeling dat de barbecue niet door kon gaan vanwege privéproblemen met zijn dochter, maar dat hij wel flessen wijn en bier kon kopen om de avond toch leuk af te sluiten. Nou, klonk goed vonden wij! En zo zaten we een half uur later met ongeveer 10-15 mensen vanuit verschillende landen (Zwitserland, Canada, Chili, Peru, Brazilië, Argentinië etc.) lekker wijn en biertjes te drinken. Op de achtergrond goede muziek en veel gezelligheid. En jaja.. het mag in de krant! Zo langzamerhand begin ik de rode wijn echt héél erg lekker te vinden!!! Na een zeer gezellige en geslaagde avond gingen we rond half 3 enigszins aangeschoten naar bed (niet gegeten en toch meer gedronken dan je in eerste instantie had verwacht).

Vandaag staat een georganiseerde, gratis (daar houden wij Nederlanders van) wandeltour op het programma. We blijven tot en met 16 november in Santiago dus dan zal ik zeker weer een verhaal schrijven over al mijn avonturen in Santiago!

Voor nu een heel fijn weekend toegewenst!!

Liefs xxx

P.s Ik kan nog geen foto's uploaden omdat ik eerst een kabeltje moet kopen die de fotocamera kan verbinden met de computer. Dat staat voor vandaag op de planning, dus als het goed is komen de foto's snel!!