Dit schrijvende, besef ik me dat dit mijn laatste blog zal zijn.. De laatste nacht in Paramaribo hebben we er inmiddels opzitten en vanavond vertrekt ons vliegtuig naar Amsterdam. Wat hebben we veel meegemaakt, onbeschrijfelijk. Het gaat denk ik nog lang duren voordat we echt beseffen wat we nou allemaal hebben gedaan en gezien. Het was echt een geweldige reis met onwijs veel ervaringen. Wat heb ik genoten van de verschillende culturen, het mooie natuur dat Zuid Amerika te bieden heeft, de lieve behulpzame mensen, het eten, de avondjes uit, de verschillende dagtochten, onze ellenlange bustochten... eigenlijk te veel om op te noemen!

Maar voordat ik op de zaken vooruit ga lopen, eerst terug naar Ilha Cotijuba, waar we vorige week naartoe zijn gereisd.

Ilha Cotijuba is een klein eilandje waar niet heel veel te doen is. We sliepen in een hostel van een Nederlands echtpaar en we waren de enige gasten. Daarnaast is er doordeweeks echt helemaal niks te doen en is het in het weekend wat drukker. We hebben in Cotijuba dus niet veel kunnen doen, maar op zich was dat ook wel lekker. Het was een perfecte plaats om alles te relativeren en alles wat we mee hebben gemaakt te verwerken. En nog zeggen we tegen elkaar: 'oh ja! Dat hebben we ook nog meegemaakt!!'. Dus dat kost nog wel meer tijd (gelukkig).

Toen we, na twee uur varen, aankwamen op het eiland stonden de paard en wagens voor ons klaar. Zoals eerder gezegd, er is hier geen bank, geen internet en dus ook geen auto's. Daarnaast had ik ook helemaal geen bereik, dus ik was helemaal afgesloten van de buitenwereld. Toen we aankwamen werden we hartelijk ontvangen door de eigenaren. Met hen hebben we afgesproken dat we 's middags elke keer met ze mee kunnen eten (met dank aan de vader van Roanne die dit geregeld heeft.. echt heel erg lief!!!) en dat we ook een tour gaan doen door de Amazone. Dus vol goede moed gingen we de 6 dagen op dit eiland tegemoet. De eerste twee dagen zagen er hetzelfde uit: 's Ochtends lekker rustig aan doen, ontbijten, na het strand, om 3 uur weer terug naar het hostel voor de warme maaltijd en daarna douchen en na de hoofdstraat. Op de derde dag ging er eindelijk iets spannends gebeuren: een tour door de Amazone. Om half 8 werden we opgehaald door een local en samen met de eigenaar, stapten we in het bootje op weg naar zijn huis. Dit huis lag diep in de mangrove en omdat het water heel laag stond, was het nog al een grote uitdaging om daadwerkelijk in dat huisje te komen. Dit huis is gemaakt van alles wat de Amazone te bieden heeft en de mensen daar leven ook van alles wat de Amazone te bieden heeft: wassen wordt gedaan in de Amazone, vis wordt gevangen om te eten, kippen en hanen worden gehouden om te eten of te verkopen etc. We werden heel erg warm ontvangen en de 'mannen' van het huis waren al bezig met het maken van visgerei want in de ochtend stond 'vissen' op het programma! We gingen met de boot eerst garnalen kopen die we gebruikten voor het aas en vervolgens gingen we verder om echt te kunnen vissen. Erg makkelijk was dit nog niet en erg belangrijk was dat je geduld had.... Daarnaast had je geen luxe vishengel... Nee, je moest het met een visdraadje, een loodje en een haakje doen! Maar na een tijdje had ik toch beet!! En ben ik best trots op mijn vangst :)! In totaal hebben we 6 visjes gevangen... en aangezien we in totaal met zijn 5en waren, was dat niet een bijster grote vangst. Dus we maakten ons al zogen voor onze lunch, maar toen we weer terug gingen naar het huisje, had het vrouwtje al eten voor ons gemaakt. Rijst met vis en garnalen! Best lekker!! Nadat we hadden geluncht, een sanitaire stop (wc's hebben ze hier namelijk ook niet) hebben gehouden en in het huis hebben rondgelopen zijn we met de boot door de mangroves gevaren. Nu stond het water hoog en dat gaf een veel mooier beeld. Ongeveer 1,5 uur hebben gevaren en we hebben onze ogen uitgekeken. Ongelofelijk dat verschil tussen hoog en laag water.. en die kleine huisjes met alle was die buiten is opgehangen.

De volgende dag zag er ongeveer uit als de overige dagen, maar we hadden wel een hoogtepunt! Een gratis toch met de jetski. We kwamen aan de praat met een Braziliaan uit Belem en die was met een jetski naar Cojituba gekomen. We mochten bij hem achterop voor een kort ritje. Echt geweldig! Met zo'n 100 km per uur scheurden we over de golven heen en op de terug weg mocht ik zelfs ook een stukje rijden/varen! Heel tof!!

Maandagochtend vertrokken we na het ontbijt naar Belem. Want 's avonds om half 9 ging ons vliegtuig naar Paramaribo. Maandagnacht kwamen we helemaal stuk aan in Paramaribo en zijn toen gelijk gaan slapen.. Voor zover dat kon.. want dit keer was Roanne die zich niet lekker voelde...

De volgende dag ging ik even naar een plaatselijke supermarkt waardoor ik voor het eerst in contact kwam met Paramaribo en de mensen van Paramaribo. Ook een geweldige plaats! Heel gek om weer gewoon Nederlands te praten en vooral dat mensen je gewoon kunnen verstaan waardoor je echt gesprekken kan voeren. Ik zocht naar broodbeleg (je moet je voorstellen dat het niet een supermarkt is waar je doorheen kan lopen... nee, je moet namelijk aan de vrouw achter de balie vertellen wat je wilt en hopelijk hebben ze dat dan) en dat ging nog niet zo soepeltjes. Maar uiteindelijk met behulp van 5 Surinamers kwam ik terug met boterhammen met pindakaas!! Wat wil een mens nog meer?!?!!? Ze zijn hier dus allemaal echt ontzettend behulpzaam en gastvrij. Het voelt bijna als 'thuiskomen'. Aangezien Roanne nog niet lekker was, heb ik 's avonds nog aan de bar hapje gegeten en biertjes gedronken. Dit allemaal met locals. Erg gezellig! De volgende dag zijn Roanne en ik het stadje, of eigenlijk kan ik beter zeggen dorp want zo groot is het niet, ingegaan en hebben we wat rondgelopen. Helaas regende het de hele dag door heel hard dus heel veel hebben we niet kunnen doen. 's Avonds hebben we Surinaamse Roti gegeten in een restaurantje. Daarna is Roanne weer even op bed gaan liggen en ik heb weer aan de bar gezeten met wat locals. Erg bijzonder om te zien hoe ze tegen Nederland op kijken. En hoe verschrikkelijk vriendelijk ze zijn. Toen ik weer terug ging naar onze kamer was Roanne nog wakker en hebben we tot heel laat nog gezellig zitten te kletsen over van alles en nog wat.. Onze laatste nacht samen.. heel gek.. en toch nog steeds niet uitgekletst!!

Nu zit ik dit te typen en gaan we zo uitchecken.. En dan is dit waargebeurde, fantastische droom echt voorbij. En dit allemaal met Roanne. Roan, dank je wel daarvoor! Dank je wel voor de leuke, gezellige, mooie, bijzondere, lachwekkende en fantastische momenten. Dank je wel voor je steun en toeverlaat tijdens de moeilijke momenten; toen ik me niet goed voelde in Rio de Janeiro, ik te horen kreeg dat ik tante werd, ik het moeilijk had omdat ik Marten en mijn familie zo miste.

Ook wil ik mijn familie, vrienden, kennissen en iedereen die mijn blog heeft gevolgd heel erg bedanken! Ik ben ongelofelijk veel ervaringen rijker en dit is iets wat ik nooit zal vergeten! Ik heb veel geleerd en ik weet zeker dat ik hier nog sterker uit ben gekomen. Hierna ben ik klaar voor de volgende stap: samenwonen met Marten en eindelijk aan de bak op de arbeidsmarkt!! (Ja pap, ik ga eindelijk aan het werk ;)!!!).

Veel liefs en een knuffel,

Kim